1952-1962

     W latach 1953-1957 kontynuowane były trzy kierunki działań elektryfikacyjnych wdrożone w okresie 1945-1952, tj. WWK, GWK i linii Warszawa- Śląsk z odgałęzieniem do Łodzi. Jednak w odróżnieniu od sytuacji GWK, tempo przebudowy i elektryfikacji WWK osłabło.

    Oficjalna uroczystość otwarcia ruchu miała miejsce w dniu 12.I.1958 r. 

    Ważnym wydarzeniem w tym czasie było rozpoczęcie napraw elektrycznych zespołów trakcyjnych WWK w nowo budowanych zakładach naprawczych taboru kolejowego w Mińsku Mazowieckim. Pierwszym ezt. EW-54 przyjęto do naprawy 21. VII.1954 r. Chociaż budowa zakładów była jeszcze nie ukończona.

    Natomiast w GWK w latach 1952 - 1957 konsekwentnie uruchamiano zelektryfikowany ruch miejsko podmiejski na kolejnych odcinkach od stacji Sopot i Kamienny Potok do stacji Wejherowo.

     W 1953 r. nastąpiło oddanie do użytku nowoczesnej lokomotywowni dla taboru 800 V w Gdyni Chylonii. Uruchomienie trj lokomotywowni umożliwiło likwidację niedogodnie usytuowanej prowizorycznej lokomotywowni w Gdańsku Zaspie. 

    Szczególnie istotnym osiągnięciem w latach 1953-1957 było zelektryfikowanie pierwszej linii dalekiej, prowadzącej z Warszawy do Gliwic przez Koluszki, Częstochowę i Katowice, łącznie z elektryfikacją odgałęzienia z Koluszek do Łodzi.

    Przekazywanie do eksploatacji zelektryfikowanych odcinków odbywało się etapami w następującej kolejności:

    W rejonie węzła łódzkiego zelektryfikowano połączenia Bedoń - Łódź Olechów - Łódź Kaliska oraz Łódź Widzew - Łodź Chojny o łącznej długości 26 km (25.I.1958). Uzyskano w ten sposób połączenie trakcją elektryczną trzech najważniejszych dworców aglomeracji łódzkiej. ( Widzew, Chojny, Łódź Kaliska ) 

    W latach 1961-1962 przystąpiono do elektryfikacji bardzo ważnej magistrali Warszawa - Poznań. W dniu 22.03.1961r. został przekazany do eksploatacji zelektryfikowany odcinek Sochaczew - Łowicz - Kutno 71 km. W dniu 29.IX.1962 odcinek Kutno - Konin 79 km, elektryfikacja dotarła w ten sposób na teren DOKP Pozna. 

    Bieżącymi planami planami elektryfikacji  sieci PKP objęto linie magistralne łączące Górny Śląsk z rozwijającym się okręgiem krakowskim oraz łączące Górny Śląsk ze Śląskiem Dolnym, tj. z okręgiem wrocławskim. Zelektryfikowano i przekazano do eksploatacji następujący zespół linii:

    Konieczność usprawnienia i zwiększenia zdolności przewozowej transportu kolejowego na ciągu komunikacyjnym Górny Śląsk - Wrocław stanowiły podstawę decyzji rządowych dotyczących modernizacji i elektryfikacji magistrali kolejowej Gliwice - Pyskowice - Opole - Wrocław. Elektryfikację tej magistrali przeprowadzono etapowo, przekazując całą magistralę do eksploatacji trakcją elektryczną w następujących terminach :

     W 1961 r. zostały zelektryfikowane dodatkowe połączenia w rejonie Opola: Groszowice - Opole Główne Towarowe (3 km) i Groszowice - Opole Wschodnie (6 km). W 1962 r. zelektryfikowano dodatkowo w rejonie Wrocławia odcinek Brochów  - Wrocław Towarowy (3 km). Do inwestycji elektryfikacyjnej Gliwice - Wrocław należy zaliczyć także elektryfikację odgałęzień wzdłuż Odry:  Gliwice - Łabędy - Kędzierzyn - Groszowice (83 km).

    W samym węźle katowickim w 1961 r. zelektryfikowano odcinek podmiejski Katowice - Katowice Ligota - Tychy - Tychy Miasto. W 1962 r., przekazano do eksploatacji trakcją elektryczną następyjące odcinki:

    Wspomnieć należy też o likwidacji eksploatowanej przez kilka lat po wojnie nietypowej trakcji (prąd stały o napięciu 1 kV) na odcinku Jugowice - Walim w 1959 r.

     Przy wykorzystaniu zakupionego w Anglii wyposażenia elektrycznego zostały zbudowane w Pafawagu Wrocław lokomotywy elektryczne BoBo serii EP-02 (1953-1954 r.) oraz trzywagonowe elektryczne zespoły trakcyjne serii EW-53 (1953-1955 r.), przeznaczone na WWK. W 1957 r zbudowano 2 prototypy, a od 1958 zaczęto produkcje seryjną lokomotyw na podstawie radzieckiej dokumentacji technicznej, ET-21. W 1958 r. został zbudowany prototyp krajowego trzywagonowego ezt (seria EW-55) dla ruchu podmiejskiego z przystosowaniem do wysokich peronów, a w latach 1958 - 1962 została dostarczona seria tych pojazdów dla potrzeb WWK. W 1962 została zbudowany pierwszy trzywagonowy zespół trakcyjny, przeznaczony do obsługi ruchu lokalnego, posiadający to samo wyposażenie, co EW-55, lecz przystosowany do niskich peronów seria EN-57. Natomiast zapotrzebowanie na lokomotywy elektryczne do obsługi pociągów pasażerskich dalekiego zasięgu zostało pokryte interwencyjnym zakupem 30 sztuk lokomotyw elektrycznych BoBo w CSRS (seria EU-05). Zawarta została również umowa na dostawę z Anglii 20 sztuk lokomotyw elektrycznych BoBo (seria EU-06) wraz z pełną dokumentacją produkcyjną.

    W kwietniu 1959 r. został powołany międzyresortowy zespół roboczy. Staraniem tego zespołu zostało wykonanych szereg prac i opracowań o charakterze studyjnym i projektowym. Projekty elektryfikacji kilku linii wykonywane były w , tym czasie w dwóch wariantach: dla prądu stałego 3 kV i prądu przemiennego 25 kV 50 Hz (np. dla linii Kraków - Medyka , linii węglowej Śląsk - Porty Gdańska i Gdyni i Poznań - Szczecin) Dążąc do rozsądnego kompromisu, została wytypowana do elektryfikacji prądem przemiennym 50 Hz linia Wrocław - Legnica (długości 50 km), dla której opracowano wstępny projekt elektryfikacji tym systemem. Ministerstwo Komunikacji złożyło zamówienie na dostawę 70 lokomotyw elektrycznych systemu prądu przemiennego 50 Hz dla tej linii, ale przemysł taboru kolejowego nie przystąpił nawet do wykonania prototypu tych lokomotyw uznając, że nie może ryzykować rozpoczęcia nowej produkcji dla tak małej serii lokomotyw.