Elektryczne Zespoły Trakcyjne
E 91 ( EW-51 )
EW-52
EW-53
EW-54
EW-55
EN- 56
EW- 90, 91, 92
ED-70

Elektrowozy
EL.100 (EP 01 )
EL.200
EP-02 (E 110)
EP-03 (E 150)
EU-04 (E 104 ) 
EU-05/EP-05 
EU-20 (E-05)

ET-21 - Chester Home   Page

Lokomotywy elektryczne serii EL.100, Przeznaczone do służby w warszawskim węźle kolejowym, przewidziane były do przeciągania składów pociągów osobowych na niewielkim (niespełna 10 km.) między stacjami Warszawa Wschodnia a Warszawa Zachodnia. Z tego względu wybrano typ, Bo Bo jako prosty w budowie i konserwacji. Moc ich była wystarczająco duża, aby w przyszłości mogły prowadzić pociągi dalekobieżne i lekkie pociągi towarowe. Lokomotywy serii EL.100 Zbudowano na mocy umowy finansowej i budowlanej zawartej 2 sierpnia 1933 r. Dwie z nich wybudowano w Wielkiej Brytanii i dostarczono do Polski drogą morską. Na PKP otrzymały one oznaczenie EL.101 I EL102. Część mechaniczną do pozostałych czterech lokomotyw tego typu wykonała, według dokumentacji angielskiej Pierwsza Fabryka Lokomotyw w Polsce Sp. Akc. W Chrzanowie, natomiast wyposażenie elektryczne zostało dostarczone przez Brytyjczyków. Lokomotywy wykonane w Chrzanowie otrzymały oznaczenia serii PKP od EL.103 Do EL.106 I następujące nr. fabryczne EL.103 - 634, EL104 - 635, EL.105 - 636, EL. 106 - 637. Pochodzące z Chrzanowa lokomotywy nosiły w fabryce oznaczenia typu 1EL. Na PKP przewidywano dla nich serię E01, której nigdy nie wprowadzono. Lokomotywy EL.103 - EL.106 Zbudowano w latach 1935-36.Ostoja, na której zamocowane było pudło lokomotywy, miało budowę symetryczną względem osi podłużnej i poprzecznej. Ostoja była wykonana z nitowanych profili stalowych. Jej zasadniczymi elementami były podłużnice, poprzeczne i belki skrętowe. Do elementów tych przymocowana była podłoga, wzmacniająca i usztywniająca całą konstrukcje. Częścią nośną pudła był szkielet wykonany ze stalowych kształtowników przymocowanych do ostoi. Elektryczne silniki trakcyjne zawieszone były w sposób półodsprężynowany, tzw. systemem tramwajowym "za nos". Lokomotywy serii EL.100 Malowano na  kolor zielono oliwkowy.

We wrześniu 1939 r. uległa zniszczeniu EL.103, W trakcje odbudowywania węzła ze zniszczeń wyremontowano pięć ocalałych lokomotyw serii EL.100. Ponieważ lokomotywy wraz z całą siecią i taborem PKP przeszły pod niemiecki zarząd Kolei Wschodnich (Ostbahn), usunięto z nich oznaczenia polskie. W dalszym ciągu obsługiwały one ruch między Warszawą Wschodnią a Warszawą Zachodnią. W czasie okupacji zostały zmienione oznaczenia serii lokomotyw z EL na E, zgodnie ze sposobem oznaczania serii lokomotyw elektrycznych na kolejach niemieckich. Podczas działań wojennych 1944 r. uległa zniszczeniu  E101, pierwsza zbudowana w Anglii. W czasie wycofywania się wojsk niemieckich cześć taboru z węzła warszawskiego wywieziona została na tereny Czechosłowacji, Austrii i Niemiec, w tym lokomotywy E102, E104 i E105, egzemplarze te nie powróciły już nigdy do Polski, a wraki przynajmniej dwu z nich, w tym z pewnością E102, znajdowały się jeszcze w 1958 r. na terenie RFN.

Okres okupacji niemieckiej przetrwała tylko E106 i po remoncie w Lubaniu Śląskim w 1946 r. ponownie zaczęto ją eksploatować na warszawskim węźle kolejowym. Po odbudowie węzła i zelektryfikowaniu linii do Skierniewic lokomotywa prowadziła pociągi pasażerskie, głównie na trasach Mińsk Mazowiecki - Warszawa - Żyrardów i Mińsk Mazowiecki - Warszawa - Skierniewice. W latach pięćdziesiątych, kiedy w raz z postępującą elektryfikacją linii PKP pojawiły się nowe lokomotywy elektryczne, lokomotywę E106 skierowano do lokomotywowni Łódź Olechów. Według nowego systemu oznaczeń elektrycznych pojazdów trakcyjnych dla lokomotywy E106 przewidziano serię EP 01. Była ona eksploatowana w ruchu pasażerskim przez lokomotywownię Łódź Olechów do sierpnia 1964 r. i złomowana prawdopodobnie w 1968 r.

I tak zakończyła żywot ostatnia z pierwszych lokomotyw elektrycznych. Niestety nie zachowano jej do czasów dzisiejszych, stanowiłaby ciekawy obiekt muzealny.